Elisa e Marcela | O esboroamento da tenrura

Elisa e Marcela d’ A Panadaría e Gena Baamonde

As cómicas de A Panadaría, (Ailén  Kendelman, Areta Bolado e Noelia Castro) presentan unha reconstrución irreverente dun suceso real: un dos primeiros matrimonios entre persoas do mesmo sexo. Elisa Sánchez Loriga, convertida en Mario, e Marcela Gracia Ibeas casaron na igrexa de San Xurxo da Coruña o 8 de xuño de 1901. Un «matrimonio sen home» que sufriu unha persecución que as obrigou a buscar refuxio, primeiro en Portugal e logo na Arxentina. Unha historia de persecucións policiais, fuxidas en dilixencia, cambios de identidade e informacións manipuladas.

A edición inclue as partituras de música orixinal do espectáculo composta por Ailén Kendelman.

O esboroamento da tenrura de Luisma Soriano

A dor e o espírito atormentado pola morte da nai, fan do fillo, de Sais, o protagonista, un penitente que anda a procura de si mesmo. A morte da proxenitora, de quen nos deu a vida, supón unha crise enorme. Soriano escribiu esta peza con coñecemento de causa, despois da morte da súa nai e conseguiu que a dramaturxia obrase o milagre salvífico da catarse.

Malia ao título, O esboroamento da tenrura non se escora pola banda da violencia, do vómito exasperado ou da terapia. Hai tenrura e hai humor, hai letras de cancións a tecer pontes poéticas e a contar o incontable, nese tránsito cara a reconciliación e o necesario acougo.

É unha obra do home, do individuo máis aló da súa esencia como ser social, a pesar de que un, por si só, non pode exercer a tenrura nin recibila xa que é un sentimento de xenerosidade compartida.